-Patrz, zanim tu dotarłem przekroczyłem tyle afrykańskich granic i nigdzie nie kazano mi otwierać mojego plecaka!  A ty chcesz zaglądać do mojego bagażu?  Machnął w końcu ręką, plecak pozostał na dachu minibusu i wkrótce ruszyliśmy dalej. W zatłoczonym pojeździe jechały matki z małymi dziećmi. Te ostatnie czasem popłakiwały. Gdy kobiety wychodziły z busu przywiązywały sobie dzieciaki na plecach. Maluchy przestawały płakać... Widziałem tysiące afrykańskich kobiet pracujących, podróżujących, plotkujących - z dzieciakami przytroczonymi na plecach. Zastanawiałem się, czy jest im tam wygodnie, czy w tutejszym upale nie jest im duszno... Jedno było pewne - te dzieci nigdy nie płakały, czuły się bezpiecznie...

Po gambijskiej stronie granicy są takie same dziury w asfalcie, jak po senegalskiej. Trzeba się na nowo nauczyć przeliczać ceny... Gambia podobnie jak Ghana i Gwinea ma własną walutę: dalasi. Jak prawie wszędzie tak i na tej granicy spotkać było można wymieniaczy dewiz. Tym razem najchętniej przyjmowane były dolary. Po targach zapłacili mi 11,5 dalasi za USD. Nie wymieniałem dużej kwoty zdając sobie sprawę z tego, że w takich miejscach, gdzie nie ma konkurencji z reguły płacą nieco mniej niż w mieście...

Gambia jest jakieś trzydzieści razy mniejsza od Polski. Jeśli wziąć pod uwagę, że mieszka tu 1.2 miliona ludności to okaże się że to jeden z najgęściej zaludnionych krajów Czarnego Kontynentu. Kraj rozciągnął się wzdłuż rzeki Gambia, ale większość ludności mieszka na wybrzeżu. Na wybrzeżu skupia się także większość atrakcji turystycznych. We wnętrzu Gambii zainteresować mogą tylko wyprawy po rzece i prowincjonalne miasteczko Basse Santa Su.

Węzłem komunikacyjnym   i najważniejszym centrum handlowym kraiku nie jest wcale stolica ale miasto Serekunda. Paradoksem jest, że owa Serekunda ma wąskie, zatłoczone uliczki przez które z trudem przepychają się pojazdy....

Między wczasowymi miejscowościami wybrzeża kursują tu zbiorowe taksówki i minibusy, które za zryczałtowaną opłatą 2 dalasi (bardzo tanio!) przewożą podróżnych - także cudzoziemców... Czasem trzeba się przesiąść w Serekundzie - kierowca pokaże wtedy gdzie znaleźć następny pojazd. Po prostu macha się ręką na przejeżdżający wehikuł i jeśli tylko ma miejsce to staje...  Ludzie w Gambii są generalnie mili i życzliwi - i tym lepsi w kontaktach im rzadziej spotykają turystów...   Tego jegomościa z bliska oraz inne sympatyczne czarne twarze z trasy mojej podróży możecie zobaczyć na stronie LUDZIE  AFRYKI - zapraszam!.

 Ale o dwa kroki o nich jest też nieco inny Banjul.  Boczne uliczki nie posiadają tam nawierzchni. Wzdłuż nich poprowadzono niezbyt ładnie pachnące rowy ściekowe. Ponad dachy parterowych domów wystają pozbawione liści korony baobabów - tak wygląda Banjul poza centralną dzielnicą... Chodziłem tymi zaśmieconymi uliczkami nie czując żadnego zagrożenia, także wieczorami... 

Ceny w Gambii są nieco wyższe niż w krajach położonych na wschód: cola kosztuje 3 dalasi, piwo - 10,  butla wody mineralnej - 10, bagietka - 2, jajko -2,  krążek serków - 10, kostka importowanej margaryny -10, mała konserwa mięsna też 10. Owoców o dziwo nie sprzedają tu na kupki albo na sztuki ale na europejskie kilogramy: za banany - 10, grapefruity - 5, mango - 20. Widać, że obecność turystów zrobiła już swoje...

Ludzie tego dnia ubierają się odświętnie. Szczególnie wystrojone są dzieci...   Muzułmańska obyczajowość nakazuje, aby każda rodzina uśmierciła na ofiarę przynajmniej jedno zwierzę. Uboższe rodziny zabijają małą kozę, te większe i zamożniejsze - nawet krowę - jak na zdjęciu obok. Mięso jest od razu przetwarzane i zjadane... Przyglądałem się kilku egzekucjom: wszystko działo się bardzo normalnie, bez żadnego ceremoniału. Spętanemu zwierzęciu w banalny sposób podrzyna się gardło, krew płynie strumyczkiem do kanału ściekowego. Wykrojone połacie mięsa wędrują do kotła. Gambijczycy nie mieli nic przeciwko temu, że robiłem zdjęcia na ich podwórkach. Pytałem też co zrobią z taką ilością świeżego mięsa. Przecież statystycznie przez większą część doby  w mieście nie ma prądu i nie działają lodówki, więc o przechowywaniu zapasów przez dłuższy czas nie ma mowy... Większość zjemy, a resztę zaniesiemy do sąsiada, który ma japoński agregat - zapewniali. 

Za to wieczorem na placu przed łukiem triumfalnym zaroiło się od odświętnie ubranych spacerowiczów. Przy dźwiękach afrykańskich bębnów odbywały się tam popisy tancerzy przybranych w tradycyjne stroje i maski. Za wstęp pobierano jakąś symboliczną opłatę. Co zamożniejsi obywatele stolicy rzucali potem tancerzom demonstracyjnie dodatkowe datki. Poziom imprezy nie był rewelacyjny, myślę, że występowali amatorzy, ale publiczność reagowała głośno i bardzo spontanicznie - wyglądało na to, że okazji do podziwiania takich widowisk w ciągu roku mają raczej niewiele...

do Senegalu