tekst i zdjęcia:  Wojciech Dąbrowski © - text  &  photos

Część  druga         *****      Part   two

Po kolejnej nocy, spędzonej tym razem na twardych deskach podłogi starego schroniska w Horombo długo rozcierałem zbolałe członki. Mycie w lodowatej wodzie strząsa z nas resztki snu. Pogodny poranek odsłonił piękny widok na oba szczyty: piętrzący się ponad schroniskiem skalisty Mawenzi, który przypomina ruiny jakiegoś potężnego zamczyska i wciąż odległy, ośnieżony Kibo. Ruszamy na trasę...

Po trzech kwadransach marszu zatrzymuję się przy tablicy “Last water”. Ostatnia woda, trzeba tu się zaopatrzyć w zapas, który wystarczy aż do powrotu do tego miejsca. Kilkulitrowy plastykowy baniak wędruje do plecaka. Czeka mnie teraz trudna wspinaczka na siodło pod Mawenzi. Wieje chłodny, przenikliwy wiatr, przekroczyłem już granicę czterech tysięcy metrów i coraz trudniej oddychać.

Kibo

Po przekroczeniu przełęczy zaczyna się łagodne zejście w dół. Piękny widok: cały Kibo jak na dłoni, widać krętą nitkę ścieżki i trzecie schronisko. Dzieli nas od niego kilka kilometrów pustynnej, nieco nachylonej równiny, która tylko miejscami usiana jest pojedynczymi kamieniami.

Pionierki miękko grzęzną w żółtym pyle pokrywającym płaskowyż. Żółta pustynia całkowicie pozbawiona roślinności mimo woli kojarzy się z idealnym lądowiskiem dla samolotów. Nachylenie stoku na podejściu do schroniska nie jest duże, ale idzie się coraz trudniej. Krótki oddech, piekielny ból głowy i łomot w skroniach. Nogi odmawiają posłuszeństwa, każdy ruch zaczyna wymagać kolosalnego wysiłku woli i mięśni. Stopka za stopką - nigdy w życiu tak się nie wlokłem...

Trzecie schronisko nazywa się Kibo Hut i leży na wysokości prawie pięciu tysięcy metrów. Marzeń o gorącej herbacie niestety długo nie daje się ty zrealizować; benzynowy “juwel”, wierny towarzysz moich wędrówek nie chce już na tej wysokości pracować. Ratuje nas tragarz ze swoją wiązką chrustu.    Przygotowujemy posłania w nie wykończonym baraku nowego schroniska (dotychczas był tu tylko szałasy z falistej blachy). Nie ma mowy o jakimkolwiek posiłku - organizm nic nie przyjmuje. Na kolację herbata i potrójna porcja przeciwbólowych proszków. Karen i Russ przychodzą dopiero o piątej.

Wątpię, czy ktokolwiek z nas spał tej trzeciej nocy. Ndugu wyciąga nas ze śpiworów już o pierwszej. Dygoczemy z zimna. Ogrzewamy zgrabiałe dłonie o kubki z herbatą i w drogę. Mimo pełni księżyca niewiele można zobaczyć - przed nami stromizna pokryta żwirem i drobnymi kamieniami. Po niej zakosami biegnie coś, co dyrekcja KNP na pewno chciałaby nazwać ścieżką. Bez przerwy osuwamy się po tym rumowisku. Dwa kroki w górę, zjazd w dół i znów od początku. Wbijam czuby pionierek w osypisko jak w śnieg - trochę pomaga.   W świetle słabej latarki widzę migające przede mną kalosze tragarza. W idealnej, panującej wokół ciszy każde stąpnięcie i chrzęst kamieni daje efekt równy niemal grzmotowi. Mało tlenu, szeroko otwarte usta łapczywie chwytają lodowate powietrze. Idziemy w trójkę; Ndugu i Amerykanie zostali gdzieś w dole.

W połowie drogi odpoczywamy przez chwilę pod skalnym nawisem tzw. Groty Meyera. Nosi ona imię niemieckiego podróżnika, który w 1889 roku pierwszy stanął na szczycie.  Przytulony do towarzyszy zastanawiam się dlaczego wszyscy wchodzą na Kibo nocą. Przypuszczalnie dlatego by do minimum ograniczyć okres przebywania w niekorzystnych dla organizmu, wysokościowych warunkach, gdzie nie ma mowy o normalnym odżywianiu się i wypoczynku (następnego dnia schodzi się od razu aż do Horombo). Ale być może również dlatego, aby nie widzieć przed sobą kilkuset metrów tego piekielnego osypiska. Idąc w nocy turysta ma nadzieję, że ta ściana płaczu lada moment się skończy. W dzień nie ma takich złudzeń.

Gillman's  Point   (w drodze powrotnej)

Mawenzi   fotografowane z Kibo przed wschodem słońca

Tracę rachubę czasu. Zataczając się, powoli brniemy dalej. Niebo jaśnieje na wschodzie gdy stajemy obok kopczyka kamieni, w którym zatkniętych jest kilka postrzępionych proporczyków. Więc to już tutaj? Ściskamy sobie dłonie. Tragarz wyjmuje z blaszanej skrzynki jakiś zeszyt, do którego zgrabiałymi palcami wpisujemy swoje nazwiska.

Czekając na słońce przeżywam kolejny zawód - woda w plastykowej butelce, którą niosłem pod skafandrem zamieniła się w bryłę lodu. Trzeba opanować pragnienie...

                                                   Wojciech Dąbrowski

Z relacji innych polskich trampów, którzy ostatnio wchodzili na Kilimandżaro wynika, że warunki wspinaczki niewiele się zmieniły - wzrosły jedynie opłaty...