In November 2010 I was sailing aboard French expedition ship "Marion Dufresne" to the French Southern Lands - Terres Australes. The complete route Reunion to Reunion exceeded 8000 km. Hot news from my journey (in English) you can find in my travellog. After visiting Crozet and Kerguelen we set sails to the islands of Saint Paul and Amsterdam... I disembarked on Mauritius. i have been to Mauritius before, but only very short time...

W listopadzie 2010 płynąłem na  francuskim statku ekspedycyjnym "Marion Dufresne" do Francuskich Terytoriów Południowych - Terres Australes. Po odwiedzeniu zimnych i wietrznych archipelagów Crozeta i Kerguelena oraz nieco cieplejszego Amsterdamu nasz statek wrócił do tropików. Pożegnałem go na wyspie Mauritius. Znałem tę wyspę z poprzednich podróży, kiedyś ją zwiedzałem, ale był to bardzo krótki pobyt. Korzystając z nadarzającej się okazji postanowiłem przyjrzeć się Mauritiusowi bliżej, a przy okazji poznać drugą wyspę wchodzącą w skład wyspiarskiego państwa: Rodrigues.

Pierwsze dni po zejściu na ląd spędziłem na zwiedzaniu stolicy Mauritiusa Port Louis.  Potem, korzystając z transportu publicznego postanowiłem zwiedzić mniejsze miejscowości i turystyczne ciekawostki wyspy. Najtaniej można to zrealizować korzystając z państwowych autobusów kompanii UBS. Niektóre z nich mają tył ozdobiony dość wymownym apelem. Widać korupcja jest poważnym problemem nawet w tym małym, wyspiarskim kraju!

Publiczne autobusy są tanie: z Port Louis do Eureki płaci się 20 rupii, do Pamplemousses - 23, do Flic-en-Flac - 25, ale wloką się niemiłosiernie, często stając po drodze. Ale może to być również ich zaleta, pozwalająca na obserwację codziennego życia.

Natomiast podróżując w małej grupie warto rozważyć wynajęcie samochodu osobowego z kierowcą na cały dzień - kosztuje to około 3000 rupii (czyli około 100 USD)

Port Louis - stolica wyspy - położona jest na zachodnim wybrzeżu. Ale do najładniejszych plaż przy których zbudowano ośrodki wypoczynkowe dla turystów jest stąd daleko. Turyści przybywający na Mauritius w ramach grup organizowanych przez wielkie biura podróży z reguły zabierani są z lotniska nie do stolicy wyspy, ale do ośrodków wczasowych na wybrzeżu.

Stolica wyspy jest za to dogodnym węzłem komunikacyjnym, z którego wyruszają autobusy publicznego transportu.

Rozkłady jazdy nie są nigdzie oficjalnie wywieszone, ale po przyjściu na terminal można zapytać dowolnego kierowcę busu, a ten wskaże właściwy pojazd.  

Wnętrze typowego autobusu to twarde ławki obite ceratą i po pięć siedzeń w rzędzie. Bilety kupuje się w autobusie od konduktora, który drukuje je na archaicznej maszynce:

Pojazdy nie mają klimatyzacji. Przez lekko uchylone okienka do środka dostaje się strumień powietrza, który trochę chłodzi pasażerów, ale i tak jest gorąco. Więc takie obrazki na dłuższych trasach nie należą do rzadkości:

.

W takim krajobrazie jechałem na moja pierwszą pozamiejską wycieczkę - do Eureka Plantation House.

Aby znaleźć sie na dawnej plantacji trzeba wysiąść z autobusu w Moka i cofnąć sie szosa około 400 metrów. U stóp malowniczego szczytu znajdziecie tam dawną rezydencję plantatorów zamieniona obecnie na muzeum (za wstęp pobierają 180 rupii)

Odwiedzający, podzieleni na małe grupy (czasem trzeba trochę poczekać) oprowadzani są po poszczególnych pomieszczeniach przez przewodniczkę:

Eureka Plantation House

W pokoju muzycznym jest nawet mały fortepian... Wszystko to oddaje warunki, w których żyły rodziny zamożnych plantatorów. Eureka na pewno warta jest odwiedzenia.

Jeszcze tego samego poranka dotarłem autobusem do nadmorskiej miejscowości o zabawnej nazwie Flic-en-Flac. To małe miasteczko o ciasnych uliczkach na południe od Port Louis ma wybitnie wczasowy charakter. Jest kilka pensjonatów i dwa niewielkie plażowe hoteliki. Wieżowców jeszcze nie wybudowano:

Sama plaża na południe od miasteczka nie jest zbyt efektowna (jak widać na zdjęciu poniżej) ale ma w tle malowniczą górę Le Morne Brabant, która wg podań była schronieniem zbiegłych z plantacji niewolników:

Zajrzałem do plażowych hotelików Flic-en-Flac. Oględziny wypadły całkiem nieźle: zadbane, jednopiętrowe bungalowy rozrzucone są wśród tropikalnego ogrodu. Tu mieszkają grupy zagranicznych turystów z Francji, Niemiec, Wielkiej Brytanii:

I mimo, że hotelik stoi przy plaży jest tu mały basen, w którym mozna się ochłodzić w skwarny, tropikalny dzień:

Dla chętnych na plaży przed hotelem przygotowano leżaki pod parasolami. To raj dla takich, którzy chcą wypocząć z daleka od tłumu, ale nie jest to miejsce dla takich, którzy chcą wieczorem poszaleć na dyskotece:

Flic-en-Flac. Architektura tego drugiego hotelu już tak nie zachwyca, ale jak widać wszystkie pokoje maja tu balkoniki z widokiem na ocean:

Na północ od "strefy hotelowej" ciągnie się kawałek tamaryszkowego lasu i tu jest plaża publiczna, na która przyjeżdżają obywatele Mauritiusa zamieszkujący w głębi wyspy:

W pobliżu Flic-en-Flac, u stóp malowniczej góry Mt Rempart kilka lat temu otwarto Casela Nature & Leisure Park.

Od głównej szosy to około 300 metrów pieszo w kierunku wzgórz. 

Popatrzyłem zatem na pięknie kwitnące drzewa i wróciłem na szosę

Przyszło mi poczekać dobre pół godziny w otoczeniu tej tropikalnej roślinności zanim nadjechał autobus. Dobrze, że nadjechał. Ostrzegano mnie, że po 17.00 publiczny transport międzymiastowy niemal całkowicie tu zamiera. 

N

Kolejnego dnia wybrałem sie publicznym autobusem z Port Louis do ogrodu botanicznego Pamplemousses. Koronkowa brama wejściowa jest bardzo reprezentacyjna. zaraz za nią trzeba zapłacić 100 MUR (nieco ponad 3 dolary) za wstęp:

Ogród założony został w czasach, gdy na Mauritiusie panowali Francuzi. W 1767 posadzono tu warzywa, drzewa owocowe i krzewy z całego świata. Między innymi słynne victoria regia o lisciach jak wielkie płaskie talerze, sprowadzone z Amazonii: 

W ogrodzie Pamplemouses zobaczyć można wspaniałą kolekcję 80 różnych gatunków palm, sprowadzonych z różnych zakątków świata. Jest tu między innymi piękna aleja palm królewskich (na zdjęciu obok).

D

Ta gigantyczna palma zakwita tylko raz, po 60-70 latach życia i potem obumiera.

W osobnym stawie kwitną wodne lilie i kwiaty lotosu. Przyznacie, że są bardzo fotogeniczne:

Trzeba tylko mieć odpowiedni teleobiektyw (zoom) do aparatu fotograficznego:

W obrebie ogrodu jst także "spice corner" - kącik z drzewami korzennymi takimi jak goździki lub gałka muszkatołowa.

Natomiast ci spośród odwiedzających, którzy wcześniej nie widzieli drzew banianowych maja tu okazję sfotografować wielki okaz: 

W północnym kącie ogrodu stoi zabytkowy pawilon nazywany Chateau de Mon Plaisir. W kilku salach na parterze zorganizowana jest wystawa czarno-białych fotografii przedstawiających najnowszą historię Mauritiusa.

Z ciekawostek zobaczyć tu można model prasy do wyciskania soku z trzciny cukrowej i wielkie żeliwne kotły w których warzono karmel:

Dla tych podróżników, którzy przybywają na Mauritius samolotem i nie chcą mieszkać w hałaśliwej i zadymionej stolicy państwa dobrym rozwiązaniem może być wybranie na swoją bazę Mahebourga - małego miasteczka na wschodnim wybrzeżu, położonego w bezpośrednim sąsiedztwie portu lotniczego - taksówkarze biorą 10 dolarów za kurs z lotniska do hotelików w Mahebourgu. Ja też wybrałem taka opcję, gdy po powrocie z siostrzanej wyspy Rodrigues zamierzałem poświęcić jeszcze kolejne dwa dni na zwiedzanie Mauritiusa.

Tutaj możecie otworzyć i wydrukować nieco dokładniejszą mapę wyspy, pokazującą niemal wszystkie drogi. 

Nie znając dokladnie Mahebourga i jego taniej bazy hotelowej zarezerwowałem przez internet dość drogi pokój ze śniadaniem w ładnie położonym na samym wybrzeżu "Auberge Aquarella" Tu niestety musiałem zapłacić aż 55 euro za noc. Za to mogłem tam korzystać z internetu i małego basenu, a z balkonu miałem taki oto piękny widok:

Już na miejscu zorientowałem się, że dla trampa znacznie korzystniejsze ceny oferuje Orient Guest House (na zdjęciu obok), Tu można dostać pokój już za 700 rupii, a jeśli ktoś życzy sobie śniadanie, to dopłaca jeszcze kolejne sto.

Adres: Holandais Street,  Mahebourg

e-mail: orient@intnet.mu

Mahebourg jest cichym miasteczkiem ukrytym wśród tropikalnej roślinności, które z powodzeniem można zwiedzać na piechotę:

W poniedziałki w Mahebourgu odbywa cotygodniowy Grand Marche czyli targ. Pomaszerowałem tam wcześnie, ale okazało się, że mogłem spokojnie dłużej pospać, bo przekupnie zjeżdżają się dopiero po 8.00:

Wśród handlarzy dominowali Hindusi. W ich kramach można było kupić między innymi paczkowane przyprawy...

... ale także pęczki egzotycznej dla nas wanilii, która uprawiana jest na tej wyspie. Te większe pęczki sprzedają po 700 rupii. Z braku turystycznych pamiątek można taką wanilię zabrać do Polski i obdarować całą rodzinę!

Jest także wybór różnych tekstyliów - miedzi innymi wzorzyste kilimy, dywaniki, makatki:

Na północ od miasteczka rozsiadła się na wybrzeżu Lwia Góra - Lion Mountain lub Mt du Lion. Najlepiej ja oglądać z pomostu na Pointe des Regates:

Naprzeciw miejskiej przystani leży niewielka wysepka, do której można dopłynąć łodzią lub motorówką. Na zasobnych w gotówkę smakoszy czeka tam restauracja:

Potem wyspę opanowali Francuzi, zmieniając jej nazwę na Ile de France. W okresie wojen napoleońskich, w roku 1810 Anglicy próbowani zająć Mauritius.  W zatoce Bay of Grand Port rozegrała się wtedy bitwa morska, w której zwyciężyła eskadra francuska. Upamiętnia tę bitwę obelisk ustawiony na nabrzeżu:

W cztery lata później Anglicy bez żadnych strat zajęli wyspę, przywracając jej pierwotną nazwę  - Mauritius. Z tamtych czasów pozostała w Mahebourgu tylko mała wieża obronna:

Po zniesieniu niewolnictwa w połowie XIX wieku do pracy na wyspie sprowadzono z Indii tysiące Hindusów. A oni przywieźli ze sobą buddyzm. Nie dziwi zatem obecność okazałego posągu Buddy przy przystani Mahebourga:

W zatoce Bay of Grand Port leży kilka małych wysp. Jedną z nich - Ile aux Aigrettes widziałem z okna mojego hotelu:

Ta sama wysepka fotografowana wczesnym rankiem, przy dobrym nasłonecznecznieniu prezentuje się znacznie ciekawiej, ale nie ma tam plaż. Mówiono mi, ze na wyspie jest rezerwat morskiego ptactwa:

 f

Kolejna wyspa leży już nieco dalej - w łańcuchu rafy koralowej otaczającej Mauritius. Jest tam (słabo widoczna na zdjęciu) latarnia morska. Właściciele motorówek oferują wycieczki na wysepki zatoki. Ale trzeba zebrać minimum 4 osoby i wtedy koszt wynosi 1500 MUR na osobę...

Korzystając z publicznego autobusu postanowiłem wybrać się z Mahebourga publicznym autobusem za jedne 18 rupii do odległej o 6 kilometrów i bardzo wychwalanej w przewodnikach Blue Bay - Błękitnej Zatoki:

.

Okazało się, ze w Blue Bay jest ładna, publiczna i bezpłatna plaża na która w świąteczny dzień (była właśnie niedziela) ściągają całe hinduskie rodziny z prowiantami, zapasem napojów itd...

 t

Siadają na rozłożonych płachtach i... jedzą, piją... Do wody biegają w zasadzie tylko dzieci. Być może dlatego, że hinduska obyczajowość nie pozwala kobiecie publicznie odsłaniać ciała.

Tutejsze wyrostki popijają piwo (szybko uderza do głowy w panującym upale), grają na bębnach i podśpiewują...

N

W Blue Bay jest jeden niewielki hotelik, można wypożyczyć motorówkę by pływać po zatoce lub po prostu odpocząć pod parasolem patrząc na bajeczne kolory wód zatoki. Bo słońce w środku dnia jest bardzo dokuczliwe.

In

Dało mi to okazje do podziwiania tutejszej roślinności, na przykład wspaniale kwitnących krzewów frangipani:

Te z kolei kwiaty widywałem w strefie tropikalnej bardzo często, ale do dziś nie jestem pewien ich nazwy. Kiedyś jakiś krajowiec mówił o nich "alamond flowers". Może wy wiecie, jaka jest ich poprawna nazwa?

Na Mauritiusie rośnie wiele kokosowych palm, ale sadzi się je tutaj jako drzewa dekoracyjne. Bo komu by się chciało wspinać na nie, by odcinać orzechy. Albo wydłubywać koprę? To nie Pacyfik, gdzie sprzedaż kopry jest często jedynym źródłem dochodu mieszkańców malej wysepki!

Kolejnego dnia postanowiłem wynająć na cały dzień samochód z kierowcą, by dotrzeć do tych miejsc na wyspie do których trudno dojechać publicznym transportem, bo na przykład jada tam tylko dwa autobusy na dzień i to nie z Mahebourga, a z Port Louis. Z kierowca skontaktował mnie właściciel hoteliku. Wytargowałem cenę: 2500 rupii, z grubsza omówiłem trasę (potem okazało się, że lepiej by było zapisać ją na papierze, bo kierowcy pod koniec dnia pogorszyła się pamięć)  i pojechaliśmy - najpierw kierując się z Mahebourga wzdłuż wybrzeża na północ:

Za Mahebourgiem w polu widzenia pokazały się plantacje trzciny cukrowej: 

J

Odbilismy wsród tej trzciny nieco w głąb lądu, by odwiedzić reklamowane w prospektach Domaine de Chasser albo Kestrel Valley. Nie bardzo wiedziałem czego tam oczekiwać.  U stóp zalesionego wzgórza była brama, przy której trzeba było zostawić samochód, zapłacić 180 MUR za wstęp i dalej terenowy wóz właścicieli powiózł mnie na szczyt wzgórza, gdzie zbudowali restaurację pod strzechą. 

Widok na morze (zdjęcie powyżej) z tarasu obok restauracji nie był wcale rewelacyjny i dlatego uważam, że instytucja jest przereklamowana i zbyt droga. Ja o tym nie wiedziałem, wy wiecie i sami zdecydujecie czy warto tu poświęcić czas i pieniądze...  Jedyne, co mnie zaciekawiło, to spojrzenie na Lwia Górę z przeciwnej strony - wcale nie przypominała leżącego lwa:

Po powrocie na wybrzeże przejeżdżaliśmy przez małe rybackie wioski ocienione palmami, w których toczyło się leniwe życie... To mniej znana twarz Mauritiusa: 

Warto przystanąć na cyplu, z którego francuska bateria ostrzeliwała angielskie okręty podczas pamiętnej bitwy morskiej w 1810 roku. Armaty wciąż u stoją, wycelowane w ocean:

Zielone góry w wielu miejscach dotykają tu morskiego brzegu. Ten odcinek wybrzeża jest bardzo malowniczy i chyba nie ma innego, podobnego na całym Mauritiusie. Niestety przy robieniu zdjęć przeszkadzała mi spływająca z gór niebieska mgiełka:

W dali majaczą górskie szczyty o fantazyjnych niekiedy kształtach:

Kazałem zboczyć kierowcy z szosy w kierunku Constance, gdzie na małej wysepce Hindusi zbudowali niewielka, ale bardzo fotogeniczną świątynię Shiv Mandir:

Ponad świątynią powiewają czerwone flagi, co u niektórych może budzić niemiłe skojarzenia:

W świątyni było zupełnie pusto. I choć Mauritius stał się już bardzo turystycznym krajem to na szczęście nikt tu jeszcze nie wpadł na pomysł, by pobierać opłaty za wstęp.

A to, jak mi się wydaje posąg strażnika świątyni.

Kilka kilometrów dalej w miasteczku Goodlands zatrzymaliśmy sie przy typowej hinduskiej świątyni, której wieża, zgodnie z tradycja dekorowana była tysiącami kiczowatych figurynek.

W Indiach ogladanie budowli w takim stylu to codzienność podróżnika. Bodaj największe i najbardziej ozdobne oglądałem kiedyś w Madurai.

Widząc przy szosie  takiego pięknego, rozłożystego flamboyanta trudno nie przystanąć i nie zrobić zdjęcia.

Była godzina 14.00 gdy dotarliśmy na Cap Malhereux - przylądek będący północnym krańcem Mauritiusa:

Cap Malhereuse - Przylądek Nieszczęśliwy porastają kwitnące flamboyanty. Jak już zapewne zauważyliście - mimo, że językiem urzędowym na Mauritiusie jest angielski to większość geograficznych nazw to nazwy francuskie. Obiektom geograficznym nadawano nazwy w okresie francuskiego panowania kolonialnego i potem ich już nie zmieniono. Dlaczego przetrwały w takiej wersji?  Pewnie dlatego, że ludność wyspy od lat z uporem mówi na co dzień nie po angielsku, ale kreolskim dialektem bardzo zbliżonym do francuskiego.

Tego podczas mojego pierwszego pobytu na Mauritiusie jeszcze nie było!  Przy szosie koło Grand Bassin powitał mnie gigantyczny posąg młodego boga Sziwy. Ma chyba jakieś 15 metrów wysokości. Czegoś takiego nie widziałem nawet podczas moich czterech podróży do Indii!

Świątynny kompleks rozłożył sie nad małym jeziorkiem. Wprowadza do niego taka oto brama:

Szczęśliwy przypadek sprawił, że trafiłem właśnie na taką ceremonię i to z udziałem sporej grupy hinduskich niewiast ubranych, jak każe tradycja w różnobarwne sari:

Panowie, owszem, też byli obecni, ale w roli mistrzów ceremonii, czy też kapłanów... Na głowach trzymają lingamy, które jak wiadomo symbolizują siły witalne natury. Niestety te spojrzenia, które posyłają fotografowi nie są zbyt przyjazne...

Potem nieśli te lingamy w procesji, a gdy w końcu ustawili je na brzegu jeziorka, to panie zaczęły je polewać rozmaitymi napojami  :) oraz posypywać płatkami kwiatów...  obserwowałem to wszystko jako jedyny białas w okolicy i starałem się nie przeszkadzać. Powiadam wam: pełna egzotyka!

Potem niewiasty przeszły pod posagi bogów ustawione na brzegu jeziorka i zapalały przed posągami trociczki. Próbowałem rozpoznawać: ten niebieski z prawej to Sziwa, w środku dobrotliwy Ganesz z głową słonia, a ten z lewej to chyba Wisznu (ale nie jestem pewien):

Raz jeszcze Sziwa. Wszystkie posagi są ponadnaturalnej wielkości. To znaczy....hmmm... Są wyższe od przeciętnego człowieka...

Było to ciekawe miejsce i bardzo pouczająca wizyta.

Potem kierowca oświadczył, że jest już zmęczony i kategorycznie odmówił jazdy do Wodospadów Rochester. Pisanego kontraktu nie było - co mu mogłem zrobić?   Wśród plantacji herbaty wróciliśmy do hotelu przy lotnisku... Słońce chyliło się ku zachodowi...

After my visit on the proper Mauritius island I sailed to the second island of the Mauritius State - The Rodrigues. My report from Rodrgues you can read here.

Po zwiedzeniu macierzystej wyspy Mauritius popłynąłem na drugą co wielkości wyspę tego państwa - Rodrigues. Relację z tej wyspy możecie przeczytać tutaj.

My hot news from this expedition (in English) you can read in my travel log:  www.globosapiens.net/travellog/wojtekd 

Notatki robione "na gorąco" na trasie podróży (po angielsku) można przeczytać w moim  dzienniku podróży w serwisie globosapiens.net