|
| Wyruszałem
w połowie stycznia 2001. Na początku były lekko ośnieżone
Helsinki - stolica Finlandii. To tak niedaleko Polski, a nigdy tu nie byłem...
Zawsze było
nie po drodze... Tym razem przeważył fakt, że Finnair (polecam!) oferował
w tym czasie najtańszy bilet do
Ameryki i przy tym darmowy stopover w swojej stolicy... Przelot z
Warszawy do stolicy Finlandii trwa tylko 1,5 godziny. Przed wylotem z
Polski warto zaopatrzyć się w kantorach w fińskie marki, bo w bankowych
okienkach na helsińskim lotnisku biorą sporą prowizję za wymianę
obcych walut. Najbardziej ekonomicznym sposobem na dotarcie z
lotniska do centrum
miasta jest miejski autobus nr 617, mający przystanek przed wyjściem z
terminalu przylotowego. Kosztuje 17 FIM i po 35 minutach jazdy kończy swój
bieg na placu przed głównym dworcem kolejowym. Stąd pieszo, z
plecakiem przemaszerowałem aż do schroniska młodzieżowego przy
przystani promowej. (110 FIM za noc w pokoju 2-os - przyjmują rezerwacje
przez internet). Potem ruszyłem na zwiedzanie Helsinek. Protestancka katedra
(na zdjęciu obok) jest jednym z najbardziej charakterystycznych elementów w krajobrazie
miasta... |
 |
| Następnego popołudnia
wystartowaliśmy z Helsinek do Nowego Jorku. Po raz pierwszy zdarzyło
mi się podróżować gigantycznym MD-11 - porównywalnym jedynie z
jumbo-jetami 747. Wybierając miejsce w MD-11 warto wiedzieć, że w
tylnej kabinie przy oknie są tylko 2 fotele, podczas gdy w centralnej - aż
3...
Dzięki 7-godzinnej różnicy czasu
ta doba miała dla mnie aż 31 godzin... Lądowaliśmy na JFK. Tu
przebrnąwszy jakoś przez stanowiska immigration i celników (pamiętajcie,
by nie zabierać żywności z wyjątkiem słodyczy!) przypomniałem
sobie najtańszy "patent" na dojazd do centrum: najpierw
darmowym autobusem o żółtym dachu do stacji metra "Howard Beach -
JFK". Tam kupuje się następnie żeton na wstęp do metra (1,50 $ - znowu podrożało!)
i można jechać pociągiem hen - aż na Manhattan...
Tego wieczoru w Nowym Jorku kropił
deszcz, ale nie mogłem sobie odmówić spaceru na Times Square, by
popatrzeć na nocne światła Broadway'u... Była to moja czwarta
czy piąta wizyta na Manhattanie - za każdym razem znajdowałem tam coś
nowego...
|
 |
 |
Nowy Jork potrafi
zafascynować... Ale ja chciałem jak
najszybciej do cieplejszych
krajów i już następnego dnia wylądowałem na Karaibach, robiąc sobie pierwszy dłuższy przystanek
przy tej właśnie plaży na Jost van Dyke - jednej z wysp w archipelagu Brytyjskich
Wysp Dziewiczych. British Virgin Islands (BVI) żyją z turystyki, a
główny strumień turystów przybywa tu z USA. Nic dziwnego, że to
dolar, a nie funt jest tu środkiem płatniczym. W tym tropikalnym raju żyje
się jednak drogo. Jost van Dyke miał dla mnie nie tylko tą zaletę, że
przybywa tu stosunkowo mało turystów, ale także tą, że egzystuje tu
najtańsza instytucja noclegowa całego archipelagu: camping White Bay
prowadzony przez sympatycznego, ciemnoskórego Ivana. |
| Tak, koloryt wody
rzeczywiście jest tu urzekający - pod warunkiem że świeci słońce...
A brytyjskie Wyspy Dziewicze są bardziej dziewicze od amerykańskich,
rozdeptywanych regularnie przez tłumy turystów, szczególnie tych z
wielkich wycieczkowych statków...
Między wysepkami archipelagu Wysp
Dziewiczych regularnie kursują małe promy kilku konkurujących ze sobą
kompanii. Takim promem można tu także przypłynąć z St Thomas w
amerykańskiej części archipelagu, gdzie znajduje się najbliższe
lotnisko przyjmujące odrzutowce. To tam przylatuje się "dalekobieżnym"
samolotem z Miami, San Juan czy Atlanty.
Główną, stołeczną wyspą BVI jest
Tortola - i tu zaskoczenie: mało białych, a miejscowi to potomkowie Indian Arawaków i
murzyńskich niewolników przywiezionych niegdyś z Afryki.
Na Tortoli, po przeciwnej stronie
wyspy w stosunku do głównego miasta Roadtown też jest w miarę tani
camping, ale o niezbyt przyjemnej atmosferze i w znacznie gorszej
lokalizacji niż ten na Jost van Dyke...
|
 |
 |
Obok Jost van Dyke najładniejszą
wyspą archipelagu jest Virgin Gorda - szczególnie fragment wybrzeża nazywany The Baths
- plaża pokryta jest tu olbrzymimi głazami - jak na La Digue na Szeszelach.
Przejścia między głazami tworzą rodzaj labiryntu przez który wędruje
się boso, brodząc często w wodzie. Dobrze zjawić się tu rano, gdy większość
turystów jeszcze śpi. Poza tym trzeba
pojechać na północ wyspy, by z góry popatrzeć na zatoki North Sound i
South Sound - otwiera się tam jedna z piękniejszych panoram na
Karaibach. |
 |
Nazwę jednej z
najpopularniejszych na Karaibach linii lotniczych LIAT złośliwi tłumaczą
jako "Leave Island Any Time". W moim przypadku jednak reguła
nie sprawdziła się - odlecieli o dziwo o czasie. Trampom ta właśnie
linia oferuje kilka różnych, bardzo korzystnych airpasów na przeloty między
wysepkami. Z Wysp Dziewiczych poleciałem na
pobliską Anguillę - małą i prawie całkowicie płaską wysepkę -
suwerenne państwo (chcieli
ich zjednoczyć z sąsiadami, ale się nie dali). Anguilla
jest prawie całkiem płaska i słynie
ze wspaniałych plaż. Najtańszy nocleg na wyspie oferuje Casa Nadina.
Wysepkę bardzo dobrze zwiedza się autostopem - trzymajcie się z daleka
od taksówkarzy - strasznie zdzierają z turystów... |
| A to już następny przystanek -
Honolulu na Hawajach. Przystanek niejako przymusowy ze względu na połączenia
lotnicze. A jednocześnie okazja do przypomnienia sobie Honolulu, w którym
byłem już dwukrotnie. Ciekawostką tego miasta jest lokalizacja
schronisk młodzieżowych: w samum centrum turystycznej strefy, o dwa
bloki od plaży. Oprócz schroniska młodzieżowego, które należy do międzynarodowej
federacji jest tu także konkurująca z nim instytucja o nazwie Banana
Bungalow (wbrew nazwie mieści ona się w wysokim apartamentowcu). W obu
miejscach można przenocować za 18 $ - zlokalizowane są one blisko
siebie - około 100 metrów od plaży. Tuż obok są czynne całą dobę
sklepy spożywcze, co znakomicie ułatwia aprowizację. Z lotniska do
schronisk dojeżdża się miejskim busem nr 19 - wciąż płacąc tylko 1
dolara! Na przystanku wprawdzie wisi ogłoszenie, że do
autobusu nie można wchodzić z dużym bagażem, ale zawsze po cichu udawało
mi się jakoś przemycić do środka mój plecak. Słowem:
przygotujcie dolara w banknocie lub drobnymi, a plecak trzymajcie przy
wchodzeniu na plecach wrzućcie pieniądze do skrzynki i szybko
przesuwajcie się do środka wozu... Schroniska radzę
rezerwować z wyprzedzeniem... Gdy wyspałem się
w koedukacyjnej sypialni "Banana..." nie mogłem odmówić sobie przyjemności popływania na słynnej
(ale wąskiej i zatłoczonej - głównie przez Japończyków) plaży
Waikiki... Surfują tamże także, a jakże... |
|
 |
Z Hawajów Continental Airlines
zabrały mnie na Guam - amerykańską wyspę na Mikronezji. Lot był "oversold", czyli
nadsprzedany (to znaczy, że Continental sprzedały więcej biletów niż
było miejsc w samolocie, licząc na to, że część pasażerów i tak
nie zjawi się przed odlotem na lotnisku). Ale statystyka
zawiodła - pasażerowie tym razem dopisali... Zrobiło się
gorąco... Przeżyłem chwile napięcia przypuszczając, że to właśnie mnie, z moim darmowym
biletem mogą zostawić... Ale nie... Po siedmiu godzinach lotu nad
Pacyfikiem zobaczyłem znajome klify Guam. Południowe, dzikie wybrzeże wyspy Guam słynie z pięknych
krajobrazów... Kocham naturę - i właśnie tam spędziłem dzień... |
| Potem było gorące i
wilgotne Fidżi, będące ważnym
węzłem komunikacyjnym dla całego obszaru Pacyfiku. -Bula! - powitały mnie tutaj
poczciwe, kędzierzawe grubasy zapraszając do wspólnego picia kavy -
narkotycznego napoju przyrządzanego z korzenia pieprzowca, którym
tutejsi potomkowie ludożerców raczą się całymi
dniami...
Już podczas poprzednich pobytów na
Fidżi mieszkańcy tego archipelagu zyskali moją sympatię. Po ostatnim
zamachu stanu (wywołanym niechęcią rdzennych mieszkańców do
hinduskiej mniejszości, która jest silniejsza ekonomicznie) na Fidżi
jest już spokojnie i... pusto. Zamach wystraszył turystów. Wpłynęło
to znakomicie na ceny: Fidżi zawsze należało do najtańszych krajów na
Pacyfiku, ale teraz jest jeszcze taniej...
Aby odlecieć małym samolocikiem do
Tuvalu musiałem przejechać z międzynarodowego
lotniska w Nadi na drugi kraniec Viti Levu - do Suvy. Tam spędziłem dwa
dni w zacisznym "South Seas Private Hotel", którym administruje
bardzo lubiąca Polaków pani Sera - polecam!
|
|
 |
Wreszcie pod skrzydłami
małego śmigłowego samolotu, który lata tylko dwa razy na tydzień
pojawiło się moje wymarzone Tuvalu - jeden z najrzadziej odwiedzanych archipelagów na
Pacyfiku. Państewko Tuvalu składa się z ośmiu zaledwie atoli - takich
jak ten rozrzuconych na długości około 600 kilometrów. Ma jeden stareńki
stateczek handlowy, który nieregularnie krąży między wysepkami i fidżijską
Suvą wożąc niezbędne zaopatrzenie i jeden mały okręt patrolowy, który
broni największego bogactwa kraju jakim jest 200-milowa strefa połowowa
wokół wysp. Wylądowałem na atolu Funafuti - co za nazwa! |
 |
...i co za ludzie! Sympatyczni,
kontaktowi, uśmiechnięci... Zaprosili mnie, abym zamieszkał w ich domu. Nie, troszkę
solidniejszym niż ten, ale tam też były moskity...
Największym problemem na atolach
jest brak źródeł słodkiej wody. Dlatego na wyspach coraz częściej
dachy ze strzechy zamienia się na płaskie - blaszane lub plastykowe -
takie z których łatwiej można zbierać deszczówkę do betonowych,
cylindrycznych rezerwuarów stojących tu przy wszystkich większych
zagrodach. Na szczęście deszcze padają często, pozwalając na
stworzenie odpowiednich zapasów życiodajnego płynu...
|
 |
Używane
dwa razy w tygodniu lotnisko na Funafuti ma symbol FUN, co po angielsku
oznacza zabawę. Trudno o bardziej trafny wybór... Zaraz pierwszego
wieczoru zostałem zaproszony na przyjęcie wydane z okazji powrotu grupy miejscowych pań
z dalekiej podróży... Lokalnego jedzenia było w bród, alkoholu - żadnego. Za to
bardzo
pięknie śpiewały... Były też ludowe tańce, jak się okazało bardzo
statyczne w których wielką rolę odgrywa gestykulacja rąk. |
| Po dwóch dniach prawie wszyscy mnie już
znali. Zostałem zaproszony na wesele... Jedliśmy taro, kassawę z
kokosowym kremem, frytki z owoców drzewa chlebowego, owoce morza i inne
polinezyjskie przysmaki. Toasty za zdrowie państwa młodych wznoszono
jedynym osiągalnym tu puszkowym piwem (VB przywiezione z odległej
Australii). Były przemówienia gości i zbiorowe śpiewy, a potem tańce
do mieszanej, polinezyjsko - amerykańskiej muzyki... Odważyłem się nawet zatańczyć z panną młodą
(obok), która zgodnie z tradycją występowała boso... |
|
 |
Kolejnego dnia popłynęliśmy na motus
- niezamieszkane wysepki atolu. Są pokryte palmowym gąszczem. Kokosowego soku w
pękach zielonych owoców wiszących w koronach palm jest w bród. Można
zabawić się w Robinsona tylko wcześniej trzeba wziąć u miejscowych
kilka lekcji wchodzenia na palmy - im wychodzi to bardzo dobrze... Kolor wody urzeka....
To jest to o czym marzą kilkunastoletni chłopcy z Europy! Kilka
najbardziej odległych motus tworzy tzw. Conservation area czyli rezerwat
przyrody. Można tam popłynąć na cały dzień wynajętą motorówka i z
pływając z maską i snorkelem podziwiać w podwodnych ogrodach
barwne korale i wodorosty... |
 |
Następnego dnia na Funafuti był pogrzeb
- i też mnie zaprosili... Siedziałem z nimi przez ponad 4 godziny przy nieboszczyku w
maneapie - miejscu wioskowych spotkań, obserwując ceremonie i z przyjemnością słuchałem
jak śpiewają swoje pieśni w których dźwięczy szum oceanu... |
| Air Nauru jest jedyną
linią która lata
na centralnym Pacyfiku. Krańcowymi punktami ich sieci są: Sydney, Manila i
Nadi. Mają jeden samolot i korzystne taryfy na przeloty między
wyspami, ale bilety według tych taryf sprzedawane są tylko w Australii. Wykorzystując
internet do kontaktów z australijskim agentem sprowadziłem sobie taki
bilet do Polski. W trakcie podróży przeleciałem tym wysłużonym boeingiem
ładnych kilka tysięcy
kilometrów... A gdy się popsuł, przymusowo przesiedziałem dodatkowe dwie doby na atolu
Tarawa.... |
|
 |
To właśnie Air Nauru przywiozły mnie do państwa
Kiribati. Po lagunie Tarawy pływałem tradycyjnymi łodziami z bocznym pływakiem.
Ale
nade wszystko lubiłem tam wędrować pieszo - ścieżkami wydeptanymi przez
palmowe zagajniki, w których rozrzucone były domy
tubylców. |
| Domy są tu przewiewne - na niskich
palach, kryte strzechą. Dzieciaki często biegają nago, bo jest bardzo gorąco - to
prawie na równiku... Nie nauczyły się jeszcze żebrać... |
 |
 |
A to już bardziej komfortowy dom na Północnej
Tarawie. Podwyższone pale zapewniają lepsze chłodzenie wnętrza... Gdy dotarłem tam spocony
i spragniony gospodarz szybko wspiął się na najbliższą palmę po świeże kokosy...
Forsując w bród (podczas odpływu)
kanały oddzielające kolejne motus - wysepki tworzące atol z zapałem
maszerowałem dalej i dalej. Nie od razu zauważyłem, że zaczął się
przypływ, który mógł odciąć mi powrotną drogę i pozostawić na
niezamieszkanych wysepkach . Wody przybywało bardzo szybko... Na szczęście
jakoś się jeszcze przeprawiłem - skończyło się na zmoczeniu szortów...
|
| Na targu w Bonriki po raz pierwszy w życiu
zobaczyłem tak dorodny owoc pandanusa... Kupiłem... ale tylko ten
szczery uśmiech kiribaskiej dziewczyny... |
 |
 |
W szkole na Północnej Tarawie pan
dyrektor specjalnie przerwał zajęcia, aby dzieci mogły się przyjrzeć
rzadkiemu gościowi i aby
gość mógł zrobić im zdjęcia. Z tyłu - ten duży szałas pod strzechą
- to klasa 5-6... |
| Kiribaska w stroju narodowym w całości
sporządzonym z plecionki i roślinnych włókien... Z okazji świąt tańczą w takich właśnie
strojach. Dziewczyna specjalnie dla mnie się ubrała i bardzo wytrwale pozowała w tym skwarze
... Doceniłem... |
|
 |
A to najwspanialsza i najnowsza budowla
Kiribati - budynek parlamentu. Podczas przypływu przegląda się w wodzie...
Niestety gdy robiłem zdjęcie był odpływ - poziom wody w fosie otaczającej
budynek spadł o jakieś 1,5 metra...
Dla promowania polsko-kiribaskiej
współpracy wspólnie z kolegą Mietkiem ze Szczecina (był na Christmas
Island) zakładamy Kiribati Visitors Club Poland - poszukujemy kolejnych
członków...
Wojtek Dąbrowski
Ciąg
dalszy
|
