Chcąc się dostać do pierwszego większego miasteczka - Gabu miałem do wyboru mikrobus za 1000 lub zbiorową taksówkę za 1500. Wybór tylko teoretyczny. Publiczne środki transportu w Afryce ruszają w trasę dopiero wtedy, gdy mają komplet pasażerów. Po pół godzinie zabraliśmy jakoś komplet do taksówki. Nie wiadomo, czy mikrobus zapełnił się przed wieczorem... Do Gabu jest 66 km. W mijanych wioskach duże, okrągłe chaty. Gdzieś w połowie trasy, za mostem pojawia się w końcu asfalt, ale tak podziurawiony, że kierowca lawiruje po nim jak pijany albo wręcz zjeżdża na pobocze.

Na południe od drogi jest inne Gabu. Gabu okrągłych chat pod strzechami, które są tu znacznie obszerniejsze niż w innych krajach Afryki. Niektóre tak duże, że przypominają mi namiot wędrownego cyrku... W takim otoczeniu tu mieszkam...

Gdy pod wieczór powłócząc nogami w upale wracam do mojej "oazy" widzę przy jednej z chat odświętnie ubrany tłumek... Zaglądam na podwórko. Kobiety pitraszą coś w wielkich garach ustawionych na prymitywnych paleniskach. Śmieją się do mnie gadając coś po swojemu, gdy niedyskretnie zaglądam pod pokrywki... Tu ryż, a tam to chyba kłącza manioku...  Bariera językowa jest trudna do sforsowania...  W końcu któraś z nich rzuca zrozumiałe dla mnie francuskie słowo: wesele. Wesele! -Wesele - dziś? Nie! Wesele - wczoraj!  Dziś - zabawa!  I już rozumiem: znaczy że trafiłem na poprawiny...  W pół godziny później przed chatą zaczyna grać ludowy zespół składający się z przedziwnego długiego fletu, bębna i szarpanego instrumentu, co rezonator ma zrobiony z połówki kalabaszowej skorupy. Muzycy są niezmordowani. Niekończący się rytm wprawia w rodzaj transu i dorosłych i stojące wianuszkiem dzieciaki. Ale popisy taneczne są o dziwo indywidualne: tancerz wychodzi z tłumu i popisuje się na klepisku przed zespołem rzucając po kilku minutach muzykantom monetę. I wycofuje się do swoich. Potem w polu widzenia pojawia się następny... Płynie monotonna melodia... W końcu mimo woli zaczynam podrygiwać razem z nimi - ku wielkiej uciesze czarnej i sympatycznej gawiedzi...

Dopiero po rozpakowaniu się, gdy ochoczo pobiegłem do łazienki z nadzieją na ożywczy prysznic - pierwszy od trzech dni - okazało się, że wody w rurach nie ma. Skąd mogłem się domyślić? Przecież to centrum stolicy!  Po interwencji czarna pokojowa przyniosła mi wiadro i kubeczek. Zawsze to coś... szczególnie w Gwinei Bissau!  Wzdłuż centralnej Avenidy Cabral stoją niskie, postkolonialne gmachy sądu i ministerstw. Jest też poczta, a naprzeciwko niej bodaj najważniejszy obiekt architektoniczny miasta - katedra wzniesiona przez Portugalczyków. Wnętrze jest bardzo skromne. Mają tu swojego czarnego biskupa, którego zdjęcie z Janem Pawłem II wisi w przedsionku. Warto może wiedzieć, że tylko 5 procent społeczności tego kraju to chrześcijanie. 55% to wciąż animiści, a aż 40% to muzułmanie.  W centrum miasta nie mogłem znaleźć piekarni, ale w cieniu przed katedrą od rana do zmroku siedzi dziewczyna sprzedająca z koszyka bagietki po 150 CFA. Na poczcie można kupić znaczki na pocztówkę do Europy po 300, ale samych pocztówek nigdzie nie widać - widać turystów tu wciąż niewielu i brak popytu.

Na drugim końcu Avenidy Cabral jest rondo z pomnikiem przy którym straszy powybijanymi szybami pałac prezydencki. Przez zniszczone okna widać częściowo wypalone wnętrza. Stoi tak od zakończenia niedawnej wojny domowej. Gwinea Bissau nie miała szczęścia. Niepodległość uzyskała dopiero w 1974 roku, gdy w Portugalii upadł faszystowski reżim Salazara. Następne lata to okres braku stabilizacji i wzajemnego zwalczania się różnych ugrupowań politycznych. Dziwne, że w tym małym kraiku mającym zaledwie nieco ponad milion mieszkańców nie mogli się dogadać. Podłożem jest bieda - Gwinea Bissau jest jednym z najuboższych krajów świata... Ubogim i zapomnianym... Jeden jedyny samolot do Europy startuje tylko raz w tygodniu. Jest to rejs kompanii TAP do Lizbony. Gdy rozważałem możliwość awaryjnego dotarcia do Bissau samolotem z sąsiedniej Gwinei okazało się, że nic tam nie lata...

  W północnej części miasta ulice nie mają nawierzchni a domy są znacznie uboższe. To tu znajdziecie największe (ale wciąż relatywnie małe) meczety do których nie wolno wam będzie wchodzić. W tej części miasta trzeba też bardzo uważać ze zdjęciami. Generalnie ludzie tu mili, ale wszędzie mogą znaleźć się się krzykacze...

do Senegalu i Gambii