Po zwiedzeniu stolicy Ghany wyruszyłem publicznym minibusem w interior - do miasta Kumasi, które od stuleci jest stolicą królestwa Ashanti.  Pisane źródła historyczne są skąpe, ale wiadomo, że jeszcze w XVII stuleciu królowie Ashanti zjednoczyli pod swoim berłem tereny kilku mniejszych murzyńskich monarchii i kontrolowali handel na szlakach wiodących w kierunku wybrzeża. Ich stolica nie ustępowała podobno swoją infrastrukturą wielu miastom ówczesnej Europy. Władca kraju, któremu przysługiwał tytuł Asantehene zatrudniał muzułmańskich sekretarzy, którzy potrafili porozumiewać się z kupcami z północy, prowadzącymi karawany  z Sahelu. Europejczycy zaczęli się tu pojawiać dopiero pod koniec XV wieku szukając złota i kości słoniowej. Sto lat później produkty te utraciły swą dominującą rolę w handlu na rzecz niewolników. I choć królestwu Ashanti nie przynosi to zaszczytu to wiadomo, że bogaciło się ono również na sprzedaży żywego towaru białym handlarzom rezydującym w fortach na wybrzeżu. Ci ostatni nie musieli się wcale zapuszczać w głąb lądu - czarni sami przyprowadzali czarnych na sprzedaż: nieprzyjaciół lub poddanych...

Już w autobusie spotkałem pierwszych jegomościów   w strojach przypominajacych rzymskie togi...  I tu pora napisać o współczesnych Ashanti.  Jest ich podobno w Ghanie około 4 milionów. Z dumą noszą swoje tradycyjne, powłóczyste szaty. Szaty jak mi się wydaje niezbyt praktyczne, bo bez przerwy trzeba podtrzymywać i poprawiać różne ich fragmenty.

Kumasi ma około miliona mieszkańców.   W mieście jest uniwersytet. Często odbywają się tu różne festiwale i tradycyjne święta wyznaczane według kalendarza Ashanti, mającego 42-dniowy, powtarzający się cykl.

Za zrobienie tego zdjęcia przez szparę w pałacowym płocie mało nie oberwałem. Wypatrzył mnie policjant. -No tak, był napis na bramie, że nie wolno fotografować, ale sądziłem, że odnosi się tylko do robienia zdjęć za bramą!- tłumaczyłem skruszony...

Poprzedni król Ashanti - zmarł w 1999 roku (zdjęcie kupione w pałacowym sklepie z pamiątkami)

Od roku Ashanti mają  nowego, młodego króla o imieniu Nana Osei Tutu II.  Królowi Ashanti przypada dziś w państwie prawie wyłącznie rola reprezentacyjna.  Mianuje on chiefów czyli wodzów rządzących w poszczególnych  wioskach.

Słomkowe kapelusze z szerokim rondem służą oczywiście do ochrony przed palącym słońcem. Czasem widząc wycelowany w siebie obiektyw aparatu staruszki zasłaniają się kapeluszem, ale wynika to chyba raczej ze wstydu (wstydzą się swojego ubóstwa i domniemanej brzydoty) niż z niechęci do cudzoziemca.

W królewskim mieście mieszkałem w nieco zapuszczonym Hotel de Kingsway, pamiętającym Brytyjczyków  (za 30000 cedi). Wieczorem byłem na dole na dyskotece zorganizowanej dla uczestników... pogrzebu.   Miejscowi pocili się solidnie w swoich powłóczystych szatach pląsając dostojnie w rytm afrykańskiej muzyki  i popijając piwo po 3000...

Fort w Cape Coast zwiedza sie z przewodnikiem przybranym w tradycyjną szatę kente. Wstęp kosztuje 15.000 cedi. Armaty na murach, lochy dla niewolników, małe muzeum w pomieszczeniach załogi...

Zameczek w Cape Coast wznieśli Szwedzi w XVII wieku. Był on potem siedzibą brytyjskiej administracji kolonialnej - aż do 1876 roku, kiedy to gubernator ze swoim otoczeniem przeprowadził się do Akry.

Niemniej ciekawe od historycznych fortów jest życie miejscowych rybaków. Taki widok roztacza sie z murów fortu na miejscową ruchliwą plażę z której wyruszają na połów rybackie łodzie. Rybołówstwo i przetwarzanie odłowionych ryb to podstawa zatrudnienia mieszkańców tego miasteczka, które choć jest stolica dystryktu to ma zaledwie 60 tysiecy mieszkańców. Miasteczko jest bezpieczne - przyjemnie przejść się wieczorem ulicami na których przy płonacych kagankach przekupki sprzedają owoce, naleśniki, smażone ryby i napoje... Także fufu - kasza z maniokowej mąki na gęsto. Często kupowałem smażone w palmowym oleju miejscowe pączki (donuts) - tanie to (100 cedi za sztukę), pożywne i ma się gwarancję, że po spożyciu nie będzie kłopotów z żołądkiem...

Cape Coast i Elmina to zarówno najlepiej turystycznie zagospodarowane jak i najłatwiej osiągalne  (dobre drogi dojazdowe) forty na terenie Ghany. Do pozostałych zameczków trudniej się dostać (samotny turysta skazany jest na wynajecie samochodu lub długie oczekiwanie na publiczny transport i wiele przesiadek) i obiekty nie są już tak zadbane...