część IV - MAYREAU                                           tekst i zdjęcia: Wojciech Dąbrowski © - text & photos

Po zawinięciu na Conouan pocztowy stateczek przemierzający wody państewka o długiej nazwie Saint Vincent and the Grenadines kieruje dziób ku Mayreau - najmniejszej spośród zamieszkanych wysp łańcucha Grenadyn. Encyklopedyczne dane mówią, że  Mayreau ma tylko 1,5 mili powierzchni i około 250 mieszkańców.  Pocztowy statek ze stolicy kraju dociera na Mayreau tylko dwa-trzy razy na tydzień, ale gdy zachodzi potrzeba przemieszczenia się na sąsiednie wyspy można skorzystać także z motorowych łodzi mieszkańców. Kosztuje to jednak wielokrotnie drożej - zamiast 10 -15 "karaibów" - 20-30 USD za kurs... Mayreau można także odwiedzić w ramach półdniowej lub całodziennej wycieczki z Canouanu lub Union Island. 

Na całej Mayreau jest podobno tylko 200 metrów bitej drogi - to właśnie ten kawałek, który biegnąc stromo pod górę łączy przystań z osiedlem. Gdy trafiłem na wyspę właśnie go ulepszali. Prowadzi przez wioskę do kościoła i szkoły zajmującej szczyt wzgórza. To trasa obowiązkowo przemierzana przez przybywających tu turystów więc wypada o nią zadbać... Są także na wyspie dwa samochody - powinny mieć gdzie jeździć!    Gorzej jest z energią elektryczna, bo Mayreau do dziś nie ma elektrowni.  Efekt jest taki, ze po zmroku każda zamożniejsza rodzina uruchamia swój spalinowy agregat i nad osiedlem do późnej nocy niesie się jeden wielki warkot. Ja na szczęście znam go tylko z relacji, bo sam na Mayreau nie nocowałem...

Pamiątki dla turystów to przede wszystkim starannie oczyszczone muszle.  Są też ładne pocztówki drukowane za morzem i sprzedawane raczej drogo - po 1 USD za sztukę.  

Wyposażenie kościoła jest bardzo skromne i pewnie dlatego pozostaje on otwarty na oścież przez cały dzień. Tabernakulum ozdobione jest okazałą muszlą. 

Ten kościółek to jedyny zabytek na Mayreau... W 1720 roku wysepkę wzięli w posiadanie Francuzi, ale w wyniku traktatu paryskiego z 1763 roku przejęła ją Anglia. Na początku XIX wieku na Mayreau mieszkało 6 Europejczyków i 66 czarnych niewolników pracujących na poletkach bawełny. W okresie wojen napoleońskich na Mayreau pojawiła się rodzina Saint-Hilaire wprowadzając swego rodzaju feudalny ustrój: potomkowie niewolników mogli uprawiać tyle ziemi ile chcieli, ale połowę plonów musieli oddawać rządzącej twardą ręką aż do 1915 roku Miss Jane-Rose de Saint-Hilaire.  Dziś cała wyspa z wyjątkiem dwóch małych enklaw (jedna z nich to przynależny rządowi teren osady) należy do spadkobierców  Saint-Hilaire - rodziny Eustace.

Ze wzgórza na którym stoi kościółek i szkoła można objąć wzrokiem prawie całą wysepkę. Widać stąd między innymi słone jeziorko położone w jej południowej części. To coś niezwykłego na Grenadynach... Podobno gdy w porze suchej woda w jeziorze wysycha można tam znaleźć ładne okazy solnych kryształów.     

Big Blue - Wielki Błękit. 25-krotne zbliżenie umożliwione przez kamerę video pozwala na odnalezienie w błękicie morza nawet niewielkich jednostek.  

Na przewężeniu lądu o szerokości zaledwie kilkunastu metrów rosną malownicze palmy. Wśród palm jest także ukryty odosobniony drogi ośrodek Salt Whistle Bay Resort z 27-ma luksusowymi pokojami.

Czy zdajecie sobie sprawę ile czasu zabiera przewiezienie motorówkami na ląd 700 pasażerów (zakładając, że tylko połowa tego pływającego hotelu zechce zejść na ląd)?   I jak wygląda niewielka, cicha wysepka zalana nagle przez taki tłum?

Co robią pasażerowie wielkiego "pasażera" po wylądowaniu na Mayreau? Niewielka część wynajętymi motorówkami płynie zwiedzać Tobago Cays i inne wyspy z sąsiedztwa. 

Inni zaczynają od krótkiego spaceru do osady i kościółka a potem zalegają na plaży nad zatoką Saline Bay (na zdjęciu). To dla nich w jej niewidocznej części na piasku rozłożonych jest kilkaset niebieskich leżaków.

W tych dniach gdy u brzegów Mayreau pojawiają się pasażerskie statki przy przystani miejscowe kobiety rozwieszają na sprzedaż koszulki, czapki i ręczniki. Za T-shirta z pamiątkowym nadrukiem żądały 10 USD. W końcu kupiłem dwa za 15...

Słońce prażyło niemiłosiernie, gdy ze spakowanym plecakiem przyszedłem na nabrzeże. Horyzont był niestety pusty. Czekałem pół godziny, godzinę... Czyżby kolejny statek miał awarie i nie wypłynął? Następny rozkładowy rejs dopiero za trzy dni!  Ze względu na szybko opróżniający się portfel o wodnej taksówce wolałem nie myśleć...  Przypłynie czy nie przypłynie? W końcu w błękicie pojawił się mały punkcik... Powoli rósł w oczach. W końcu mogłem rozpoznać sędziwą "Ritę". Brodaty kapitan zainkasował 15 karaibskich dolarów, zaskrzypiała podnoszona pochylnia wyładowcza i popłynęliśmy ku Union Island...    

Powrót do głównej strony o Karaibach:

   Przejście do następnej relacji z tej podróży - do Union Island na Grenadynach