Tekst i zdjęcia:  Wojciech Dąbrowski  © - text & photos

       (ciąg dalszy)

 To był już trzeci dzień mojej wyprawy terenowym samochodem w słynące z urody Góry Air i leżącą u ich stóp Pustynię Tenere. Połowa z ośmiu standardowych, dwudziestolitrowych kanistrów zamocowanych na dachu samochodu była już pusta. Warto wiedzieć, że od wyruszenia z Agadez nigdzie na naszej trasie nie było stacji benzynowej. W przypadku skończenia się zapasu paliwa jedynym ratunkiem mogła być pożyczka u innego kierowcy. A kierowców widzieliśmy po drodze niewielu...

Tego ranka Attaman  z Baszirem znaleźli jakimś cudem przejezdny szlak przez niskie diuny, co umożliwiło nam zatoczenie pełnego kręgu wokół wyrastającego z piasków  masywu Adrar Chiriet.    

Studnia w Faris jest bardziej zmechanizowana i posiada etatową obsługę: lina do której uwiązany jest bukłak przewleczona jest przez rozwidloną kłodę i ciągnięta jest nie przez ludzi, ale przez wielbłąda. Ściągam koszulę i proszę towarzysza podróży aby wylał mi na głowę i tors cały taki bukłak. Boże, co za rozkosz!

A szło nam tak dobrze... W końcu jednak przy zjeździe w dół z kilkumetrowej piaskowej fali utknęliśmy... Nasza dzielna toyota zawisła po prostu na środkowej części podwozia. Przednie koła się kręcą, tylne też, a my wisimy. Na taką okazję nasi dzielni Tuaregowie na szczęście wieźli łopaty. Nie jest łatwo wykopywać piasek spod podwozia w czterdziestostopniowym upale, ale dokonali tego i wkrótce pojechaliśmy dalej. 

Po południowym postoju zrywa się lekki wiatr, który chłodzi, ale jednocześnie niesie pył osiadający na twarzach i ubraniach.  Gdzieś po drodze u stóp gór widzimy przemykające dwie małe gazele - jedyne dzikie zwierzęta na naszym szlaku. Słońce opadało już ku zachodowi gdy dotarliśmy do kotliny Arakaou. To bardzo ciekawe miejsce. Po francusku nazywają je także Pince de Crabe - Szczypce Kraba. Na skraju masywu wybiegające z niego w pustynię dwa grzbiety górskie wygięte jak ramiona kraba  zagarniają ku masywowi tą wielką diunę, którą widać na zdjęciu. Jedyna droga do wnętrza kotliny prowadzi prowadzi po piachach wzdłuż skał - tam gdzie niemal stykają się końce "szczypiec". Niestety nie starczyło czasu na wspinaczkę na taką wysokość z której można by było objąć wzrokiem i uwiecznić na zdjęciu owe "szczypce kraba".

To już czwarty dzień wyprawy w góry i pustynię. Attaman powiada, że taka trasę jaką wymyśliłem z Francuzami "robią" w osiem dni. No tak, tylko że ci Francuzi zarabiają nieco więcej pieniędzy niż przeciętny Polak...    Niebo różowieje dopiero o 6.30. Nie tylko my się budzimy - także i te dokuczliwe muchy. A właściwie to chyba one nas budzą!...  Piach na twarzach, we włosach, w fałdach śpiworów... W nocy solidnie powiało i takie są efekty spotkania z tym pustynnym wiatrem. Chwalę kupioną w Agadez margarynę "Blue band" - jeszcze się nie rozpłynęła!  Jakoś nie ma chętnych na poranną wspinaczkę. Po śniadaniu zostawiam więc pakujące się towarzystwo przy samochodzie i z kamerami raz jeszcze ruszam w górę - z nadzieją na piękne widoki...

Przyznacie, że dla takiego zdjęcia warto wspinać się po kamiennym gruzie nawet na sporą górkę...  

Dopiero z wysokości około stu metrów w pełni można docenić rozmiary gigantycznej diuny, która prześlizgnęła się przez szczypce tego umownego kraba... Wydłużona kotlina ma średnicę podobną do Chirieta - około 10 kilometrów. Piaszczyste wzgórza wypełniają na oko około 1/3 jej powierzchni.  Reszta to żwirowisko, kamienie, płytkie piaski. Schodzę z żalem, bo przecież trzeba ruszać dalej, by przejechać jak najdłuższy odcinek zanim słońce zamieni pustynię w rozgrzaną patelnię.  

Jest tez okazja, aby znów zrobić jakieś portretowe zdjęcie... Zawój tego Tuarega jest wręcz filmowy...

          >>>>>Przejście do kolejnej części relacji