Tekst i zdjęcia:  Wojciech Dąbrowski  © - text & photos

  (ciąg dalszy)

 Udało mi się odwiedzić zapomniany archipelag Querimba na północy kraju, ale  Mozambik ma jeszcze jeden, znacznie lepiej opisany archipelag rozciągnięty wzdłuż wybrzeża Oceanu Indyjskiego.     To już jednak zupełnie inne wyspy, leżące bliżej świata i lepiej znane. Archipelag Bazaruto rozłożył się w południowej części kraju i słynie nie tylko z urody swoich pięciu wysp, ale i z rafy koralowej, która je osłania. Wyspy archipelagu tworzą  Park Narodowy. Tylko na jednej z nich – Benguerra można znaleźć względnie tanie zakwaterowanie. Ale taka robinsonada ma jedną wadę – przy znacznym koszcie każdego przejazdu z wyspy na stały ląd (około 20 dolarów) turysta staje się więźniem wyspy. Nic dziwnego, że większość podróżników zatrzymuje się na wybrzeżu - w miasteczku Vilankulo i stąd robi wypady na wyspy i rafę.

Komunikacja autobusowa w południowej części kraju nie jest droga. Za dziewięciogodzinny przejazd z Beiry do Vilanculos zapłaciłem 250000 metikali przy kursie 1 USD=23000 MZM. Zaskoczeniem i katuszą dla zagranicznych turystów jest fakt, że cały transport dalekobieżny wyrusza w trasy przed świtem – trzeba się z tym pogodzić i wstawać dosłownie w środku nocy. Przykładowe ceny autobusów i „czap” na innych trasach: Maputo-Inhambane -180000,  Nampula – Ilha – 70000, Vilanculo – Maxixe 90000.

Jak widzicie na zdjęciu obok podczas tej długiej podróży miałem miłe sąsiadki.

Zamieszkałem w "Zombie Cucumber", gdzie biorą 500000 za domek lub 150000 za materac w dormitorium. Konkurencyjny "Smugglers" jest tańszy, ale położony dalej od centrum –  pokój dwuosobowy z łazienką kosztuje tam 400000.

A rano rozpoczęła się nowa przygoda... Szybka łódź potrzebuje prawie godziny na przebycie 22 kilometrów oddzielających przystań od północnego cypla Banguerry. Dopiero tu - z bliska widać różnicę między niskimi, zielonymi wyspami Archipelagu Querimba i Bazaruto – którego wyspy pokrywają wysokie piaszczyste diuny. Wiejący od otwartego oceanu wiatr przez wieki pracowicie piętrzy wyrzucony przez fale piasek. Efekt jest bardzo malowniczy.

Podobno tylko na Archipelagu Bazaruto można zobaczyć takie rzadki muszle. Oficjalnie nie wolno ich wywozić z kraju.

Najpiękniejsze, sięgające stu metrów diuny oglądałem na głównej wyspie archipelagu, na Ponto Dundo. Nie sądziłem, że w tej części Afryki będę wspinać się na takie góry piachu. Warto!

Ze szczytu otwiera się bowiem widok na ocean – bliżej turkusowy, a dalej w kolorze soczystego błękitu, na sąsiednie wyspy i wreszcie na srebrną grzywę wody spienionej na rafie - popatrzcie na zdjęcie poniżej.

Mozambicka droga. takie dziury w asfalcie to normalka. Pojazd kluczy wśród nich, czasem setkami metrów jedzie jednym kołem po poboczu... Ale to się zmienia. Na głównych drogach w pobliżu stolicy prowadzone są prace: wyrównują i poszerzają główną magistralę. Zmierzałem do Tofo - małej rybackiej wioski, która szczyci się najpiękniejszą podobno plażą Mozambiku.

I  oto przed wami plaża Tofo fotografowana z wysokich wydm - to chyba właśnie one decydują o jej urodzie. Na tych wydmach wybudowano mniej lub bardziej prymitywne instytucje noclegowe dla turystów. Trochę prymitywnie, ale za to atmosfera absolutnego luzu. "To takie afrykańskie Goa" - powiadają...

Bliżej wsi (w głębi zdjęcia) wysokość wydm jest mniejsza i tam są droższe hoteliki.

Zamieszkałem na wydmie w trzcinowej chatce. Instytucja nazywa się Fatima’s Nest - taka chatka nad szumiącym oceanem  dla jednej osoby kosztuje 300 000, dla dwóch 450 000, a łóżko w dormitorium 110 000.

Z okna mojego pensjonatu widzę białą iglicę katedry z zegarem wybijającym godziny przez całą dobę. Maputo nie ma zbyt wielu ciekawych obiektów architektonicznych.    Do tych nielicznych zalicza się właśnie ta biała, czynna katedra.   Centralna część Maputo składa się z dwóch dzielnic: w dole nad zatoką leży handlowa Baixa, a wysoko – na skarpie – dzielnica otwarta do oceanu, swojsko nazwana Polana. Wędruję ruchliwymi ulicami chłonąc atmosferę wielkiego miasta. I choć to już trochę inne czasy widzę, że w nazwach ulic przetrwali tu Włodzimierz Lenin, Karol Marx i Fryderyk Engels. To właśnie ulica Mao Tse Tunga prowadzi do biznesowej dzielnicy Polana. 

Niedaleko katedry stoi na piedestale Samora Machel - największy bohater narodowy Mozambiku, przywódca partyzanckiego ruchu Frelimo, który doprowadził do uzyskania niepodległości kraju w roku 1975 i pierwszy prezydent Mozambiku.

Kolejnym ciekawym obiektem Maputo jest dworzec kolejowy w dzielnicy Baixa. Projektował go jeden z uczniów Gustawa Eiffela. Powstała okazała budowla godna światowej wystawy, która w chwili obecnej przerasta potrzeby stolicy. W środku dwa staromodne, zadaszone perony i... pustka. Podobno jednak w dni robocze odjeżdża stąd jednak jakiś pociąg. Ale jedzie niezbyt daleko. W kontaktach z wielkim światem, którym dla Mozambiku jest RPA komunikację kolejową wyparły autobusy...

To oczywiście najwyższa kategoria, ze wspaniałym basenem, starannie strzyżonymi trawnikami i wykwintna kuchnią w restauracjach. Ale mówiący po angielsku odźwierny przymknął oko na moje sprane dżinsy...

Jak dotrzec do Maputo? Brak bezpośrednich lotów z Centralnej Europy. Najdogodniejsze połączenia przez Lizbonę lub Dar-es-Salam. Narodowy przewoźnik Mozambiku –LAM (www.lam.co.mz ) lata do Maputo z Lizbony.  Warto rozważyć przelot do Johannesburga i kontynuowanie podróży do Maputo samolotem lub autobusem. Ta ostatnia alternatywa jest najtańsza (ok.40 USD, bus codziennie o 7.30)

Międzynarodowy port lotniczy  odległy jest od stolicy o 7 km – za taksówkę nie powinniście zapłacić więcej niż 120000 (ceny wywoławcze są oczywiście wyższe). Publiczne furgonetki przejeżdżają obok lotniska – przejazd do centrum kosztuje 10000 ale z reguły drugie tyle trzeba dopłacić za bagaż. Z najlepszych hoteli na lotnisko kursują minibusy (konieczna wcześniejsza rezerwacja). .

Podobał mi się ten kraj i jego ludzie. Myślę, że Mozambik obok Nigru był drugim najciekawszym odkryciem mojej "Transafricany". to kraj, do którego naprawdę warto zajrzeć jeszcze zanim zaczną go odwiedzać tłumy turystów. Ja jednak zmierzałem jeszcze dalej: mój powrotny bilet do Europy wystawiony był na trasę Cape Town - Amsterdam. Postanowiłem z Maputo jechać dalej wzdłuż wybrzeża Oceanu Indyjskiego. Pierwszy odcinek prowadził przez terytorium Swazi do Durbanu. Na tej trasie kursują już w parzyste dni tygodnia o 7.00 wygodne piętrowe autobusy kompanii Panthera Azul. Bilet w jedna stronę kosztuje 800 tysięcy meticali. Można go kupić w przedsprzedaży za okazaniem paszportu. Terminal jest w Baixa, z tyłu za pocztą.

 Przejazd przez Swazi nie był już dla mnie atrakcją - zwiedzałem to małe królestwo przed laty. Wizę wydają każdemu bez żadnych problemów i bez opłat wprost na granicy... Do Durbanu dotarliśmy około 15.00.  Było parno i gorąco. Ale o tym ostatnim etapie "Transafricany" przeczytacie już na kolejnej stronie...  

  >>>>>Przejście do kolejnej części relacji  - do RPA